Ik heb al vele gedaanten gekend. Ik ben vaak verbouwd, verplaatst, gesloopt, heringericht. Ik herinner me de koetsen, de geur van paarden, de komst van bussen, taxi’s en treinen. Ik herinner me de aanleg van de wegen om mij heen, het stationsplein dat steeds van vorm veranderde, steeds minder op een plein begon te lijken. Ik herinner me alle mensen die door me heen reisden. Hun voetstappen, stemmen en dromen.

Ook ik heb dromen. Ik droom van een stad die leeft. Van water, bomen, ruisend blad. Van leefbaarheid, levendigheid, gezelligheid en veiligheid. Van duurzaam en dynamisch. Van een gastvrije fietstunnel, geen donkere spelonk onder het spoor. Ik droom van een station met enkel voorkanten, geen achterkant. En dat ik weer verbind: centrum met oost, jong met oud, knusheid met levendigheidgrootstedelijke dynamiek, het dorp Hilversum met de mediastad die we geworden zijn.

Er komen fijne woningen. Straten, lanen, pleinen en brinkjes vormen mijn kern. Het centrum schuift naar mij toe en verbindt zich via mij met wijken aan alle zijden van het spoor. Het wordt straks één geheel. Ik stel me de passanten voor die door me heen zullen stromen: de taxi- en buschauffeurs, de conducteurs, bewoners onderweg naar huis, ondernemers naar hun zaak, mensen winkelend in mijn straten, flanerend door mijn lanen, dagjesmensen reizend naar de bossen en de heidevelden met grazende schapen verderop.

De mooiste dromen doen er jaren over om uit te komen. Ik weet: bouwen gaat gepaard met overlast. Maar als ik straks ‘af’ ben, ben ik niet langer van beton, maar glas. Ben ik niet grijs, maar groen. Dan wil je niet zo snel mogelijk door mij heen en van mij af, dan is het fijn om door me heen te reizen, hier te verblijven, op terrassen neer te strijken. Wie over tien jaar het station uitloopt, aan welke kant dan ook, staat midden in de stad. Ik verheug me vast. Ik ben er al bijna. Ik ben er altijd al geweest.